آزمون نگرش نسبت به پدر یکی از ابزارهای معتبر روان‌شناسی در ارزیابی کیفیت رابطه میان فرزند و پدر است. این آزمون برای سنجش احساسات، ادراک، اعتماد، احترام، و برداشت ذهنی فرد نسبت به پدر طراحی شده است. از دیدگاه روان‌شناسی، رابطه با پدر نقش مهمی در شکل‌گیری هویت فردی، خودپنداره، انضباط شخصی و حتی روابط آینده در بزرگسالی دارد.
در این آزمون، نگرش فرد نسبت به پدر از جنبه‌های مختلفی مانند محبت و حمایت عاطفی، الگو بودن، احساس امنیت، درک متقابل و میزان پذیرش بررسی می‌شود. پاسخ‌های فرد نشان می‌دهد که رابطه پدر و فرزند تا چه اندازه بر پایه احترام، محبت، اعتماد یا تعارض و فاصله عاطفی استوار است.
ریشه‌های طراحی این آزمون به مطالعات روان‌تحلیل‌گران و نظریه‌پردازانی چون فروید، ادلر و بولبی بازمی‌گردد که تأکید داشتند پدر نقشی بنیادین در انتقال ارزش‌ها، قانون‌پذیری، و احساس اقتدار دارد. امروزه مشاوران خانواده و روان‌شناسان از این آزمون در جلسات درمان فردی، خانواده‌درمانی، و مشاوره تربیتی استفاده می‌کنند تا شناخت دقیق‌تری از جایگاه پدر در ذهن و عاطفه فرزند به‌دست آورند.
از مهم‌ترین کاربردهای این آزمون می‌توان به ارزیابی کیفیت رابطه در خانواده‌های در حال تعارض، سنجش اثر غیبت یا اقتدار بیش‌ازحد پدر، و همچنین تحلیل سبک‌های تربیتی اشاره کرد. نتایج آزمون می‌تواند به عنوان نقشه‌ای دقیق برای بهبود ارتباط پدر فرزند مورد استفاده قرار گیرد و در برنامه‌های آموزشی والدین، مشاوره‌های تحصیلی و تربیتی مدارس بسیار مفید واقع شود.
اهمیت آزمون نگرش نسبت به پدر در این است که با شفاف‌سازی دیدگاه‌ها و احساسات درونی فرد، مسیر گفت‌وگوی صادقانه و ترمیم رابطه را هموار می‌سازد. در نهایت، این آزمون ابزاری علمی و کاربردی برای ارتقای روابط خانوادگی، رشد هیجانی و تقویت بنیان روانی فرزندان محسوب می‌شود.
